تبریکا_ در اوج حساسیت و لحظاتی که نساجی به گل نیاز دارد و سراپا حمله است، کارگردان تلویزیونی بازی ترجیح می‌دهد ران ‌پای مصدوم مدافع سایپا را نشان دهد تا مبادا کسی چنین قاب مهمی را از دست داده باشد!
دست بر قضا همان توپ روی دروازه ارسال می‌شود و به تور سایپا می‌چسبد؛ اما کارگردان به خود زحمت نمی‌دهد به بازی برگردد. سه حالت را می‌توان متصور بود. کج‌سلیقگی، جا ماندن از کرنر، یا ناتوانی از تشخیص اهمیت دوربین‌ها. که هر کدام از این سه حالت کافی‌است تا از خود بپرسیم چنین کارگردان‌هایی با کدام متر و معیار در سازمانی غیرخصوصی مثل صداوسیما انتخاب می‌شوند؟
گناه بینندگان تلویزیونی چیست که می‌خواهند بازی تیم محبوب خود را ببینند اما در اوج استرس و هیجان، گرفتار بدسلیقگی‌ها و کارنابلد‌ی‌های کارگردانی می‌شوند که گویا اصول اولیه کارگردانی مسابقات ورزشی را نمی‌داند؟
در صداوسیمای عریض و طویل مازندران کسی پیدا نمی‌شود توانایی مدیریت چند عدد دوربین را داشته باشد؟
کاش لااقل بیایید از جوان‌هایی که بی‌ادعا لایواینستاگرام‌شان فراتر از قاب‌های شلخته و مدیریت پس‌رفته شماست، یاد بگیرید.