تبریکا- آیدین مقیمی گزارشگر مطرح و خوش‌ذوق بسکتبال که با گزارش‌های خاصش در این سال‌ها حسابی سر و صدا به پا کرده، دل پری از مسئولان مازندرانی دارد. مقیمی که به خاطر قائمشهری بودنش بازی تاریخی نساجی و راه‌آهن که منجر به صعود نساجی شد را از طریق لایو نساجی اسپرت گزارش کرد و مجری جشن صعود نساجی در ورزشگاه وطنی هم بود، درد و دل‌هایش را با ما مطرح کرد که در ادامه می‌خوانید.

از جشن صعود شروع کنیم. چه شد که آیدین مقیمی مجری آن جشنِ به یادماندنی شد؟
اینطور که شنیدم، قرار بود ابتدا محمدحسین میثاقی مجری این برنامه باشد. همانطور که می‌دانید مجریان مطرح فوتبالی برای اجرای چنین برنامه‌هایی حدود ده میلیون پول می‌گیرند. ولی بنا به دلایلی که من در جریان آن نیستم، میثاقی کنسل شد. آقای مجتبی ابراهیمی با بنده تماس گرفت و پیشنهاد اجرای جشن صعود نساجی را داد. من اصلا تکذیب نمی‌کنم که خودم هم علاقمند به اجرای این برنامه بودم. به هر حال از بچگی عاشق نساجی هستم. ضمن اینکه صفحه‌های شخصی من در فضای مجازی هم نمونه خوبی برای اثبات رابطه خیلی خوبم با تماشاگران نساجی است. به همین خاطر من هم پیشنهاد آقای ابراهیمی را پذیرفتم و قرار شد که مجری جشن صعود باشم.

رابطه خوب‌تان با هواداران نساجی منجر به این شد که تخفیفی هم برای این مراسم در نظر بگیرید یا از این عشق‌هایی بود که تا قرون آخر را گرفتید؟ (باخنده)
همان روز مبلغ درخواستی‌ام برای این اجرا را پرسیدند که گفتم برای من سخت است در مورد کاری که مرتبط با نساجی است، قیمت تعیین کنم. نساجی برای من یک کار دلی است.

یعنی مسئولان برای اجرای این برنامه بودجه‌ای در نظر نگرفتند؟
با تحقیقاتی که داشتم، طبق عرف بودجه‌ای هم برای شخص بنده که مجری برنامه بودم تعریف شده بود. گله‌ام این است در این جشن که احتمالا پانصدمیلیونی هزینه شده، فقط پول سه چهار میلیونی مجری نباید پرداخت می‌شد؟

خب پس بودجه هم تعریف شد. انگار اتفاقی افتاده که قصد ندارید آن را رسانه‌ای کنید؟
نه ترسی از کسی ندارم و اگر تا حالا هم چیزی نگفتم بخاطر عشقی بود که به این کار داشتم. واقعیتش این است که این آقا از این داستان سو استفاده کرده. رفته همه جا گفته آیدین مقیمی خودش درخواست اجرا کرده و پولی نمی‌گیرد. در حالی که من گفتم برای نساجی قیمت تعیین نمی‌کنم و هنوز هم روی حرفم هستم. شاید من به عنوان یک آدم حرفه‌ای و کسی که هفت سال در صدا و سیماست، باید حرفه‌ای رفتار می‌کردم. ولی ترجیح دادم در مورد تیم شهرم حرفه‌ای بودنم را کنار بگذارم و دلی کار کنم. آن‌ها هم زمانی که کارشان با ما تمام شد، به انواع مختلف ما را دور زدند و حتی جواب تلفن ما را ندادند. من در این مدت هیچ حرفی نزدم، ولی احساسم این است که از سکوت و نجابت ما دارند سو استفاده می‌کنند.