آدم خوبه‌ی داستان مُرد!
تبَریکا - جواد نکونام در کنفرانس پس از دیدار با سپاهان: «فکر می‌کنم مردم قائمشهر در حال تکرار یک اشتباه هستند آن هم آدم خوب بودن است، نمی‌خواهیم آدم خوبی باشیم. تاکنون دیده‌اید در قائمشهر به بازیکن حریف یا داور مسابقه یا تیم حریف بی‌احترامی شود؟ اما کاری کرده‌اند که مردم قائمشهر همه عصبانی هستند.»
گویا اگر بچه مثبتِ این فوتبال باشید، می‌شوید گوشتِ قربانی. این ضرب‌المثل شرحِ حال این روزهاست: «خوبی چو از حد بگذرد، نادان خیالِ بَد کند». انگار به فوتبال ایران خوبی و احترام نیامده است. پاداش این همه احترامی که نثار تیم‌های مقابل و داوران کردیم، بریدن سرمان از جانب داوری بود. دیگر خوب بودن بس است، دیگر بس است. خسته شدیم از آدم خوبه‌ی داستان لیگ برتر بودن؛ آدم خوبه‌ی داستان مُرد.
این فوتبال لیاقت احترام را ندارد. تاکنون به تیم حریف و داوران احترام گذاشتیم و به کمیته‌ی داوران در چارچوب قانون اعتراض کردیم. سکوهای وطنی تا به حال آرامش خود را حفظ کردند اما دیگر تضمینی وجود ندارد که آن آدمِ خوب و ساکت قبل باشیم. به نظر در این جنگ نابرابر که قانون "بخور تا خورده نشوی" حاکم است باید با داد و بیداد حقمان را بگیریم، در غیر این صورت، ما را قربانی خواهند کرد. اتفاقات و اشتباهات داوری‌ای را که بدون احتساب بازی با سپاهان، ۷ امتیاز از نساجی در دیدارهای ابتدایی فصل گرفت، تحمل کردیم، اما باز هم تکرار شد. روی خوش نشان دادن هم حدی دارد.
کاری نمی‌کنیم اما جریمه می‌شویم، آنوقت در برخی ورزشگاه‌ها به صدر تا ذیل یک تیم توهین می‌شود، شعار‌های قومی و قبیله‌ای سر می‌دهند و کتک‌کاری می‌شود ولی انگار نه انگار. با این بی‌عدالتی‌ها مردم آرام شهر خسته را عصبانی کردند و پا روی دُم ببر مازندران گذاشتند. یکی از دلایل مهم کمیاب بودن احترام و اخلاقِ خوش در فوتبال ایران همین بی‌عدالتی‌ها و بدفرجام بودن احترام گذاشتن است. همین مسائل است که احترام و نجابت را از بین می‌برد. در ورزشگاه وطنی و ورزشگا‌ه‌هایی که نساجی میهمان بود، در نهایت احترام با بازیکنان، مسئولان، و داوران رفتار شد، اما نتیجه‌اش چه شد؟ با نهایت بی‌انصافی با ما رفتار شد. اما از این به بعد داستان فرق می‌کند. دیگر آدم خوبه‌ی ماجرا نیستیم.
ساسان طالبی
