تبَریکا- مدتی است از نوشتاری که درباره‌ی سخنان مهندس صنیعی‌فر منتشر کردیم می‌گذرد. در آن یادداشت پیشنهادِ برگزاری جلسه‌ای میان مسئولان شهری و استانی و مدیران باشگاه و اطلاع‌رسانی در باب خروجی این جلسه را مطرح کردیم. کانال‌های هواداری نساجی نیز به این امر پرداختند. پس از آن، از جناب آقای محمدی، فرماندار قائمشهر، سخنانی مبنی بر برگزاری جلسه‌ای با مدیران باشگاه نساجی منتشر شد اما تاکنون به هر دلیلی این اتفاق رُخ نداده است.

در این میان، فارغ از سکوت و انفعال مسئولین شهری و استانی، مسئله‌ خوابِ زمستانیِ زودرسی است که به سراغ هواداران نساجی مازندران آمده است. نگارنده که خود جزئی از این جمع است، بهتر می‌بیند که یک سوزن به خود بزن و یک جوال‌دوز به دیگران. اینکه چرا دست روی دست گذاشته‌ایم تا یک چالش تبدیل به بحران و بعد بدل به فاجعه شود، جای سوأل است. چرا مطالبه‌ای، چه در دنیای مجازی و چه حقیقی، از سوی هواداران صورت نمی‌پذیرد؟ اکنون که مشکل اقتصادی گریبانگیر نساجی شده است، نباید به راحتی گذاشت تا باشگاه وارد بحران شود و یا فاجعه‌ای نظیر انحلال حتی ما را تهدید کند. بهتر است روزهای کابوس‌واری را به یاد بیاوریم که تیممان بدون حامی مالی در لیگ یک دست و پا می‌زد. نداری‌ها، گرفتاری‌ها، و نگرانی‌ها را به یاد بیاوریم. علاج واقعه را پیش از وقوع باید کرد.

سکوت هر شخص در هر جایگاهی را شاید بشود توجیه کرد، اما سکوت هواداران و جدی نگرفتن این مسئله در مخیله نمی‌گنجد. هوادارانی که تاکنون پیگیر و حامی تیم بوده‌اند، چطور سکوت پیشه کرده‌اند؟ هر کجا که هواداران پا به عرصه گذاشتند، نتیجه‌ای مثبت به نفع باشگاه نساجی مازندران رقم خورد و هر زمان منفعل بودند و وارد گود نشدند، باشگاه متحمل ضرر شد. اما گویا ما فراموش کرده‌ایم که جای آنالیز تیم در گروه‌های هواداری باید به میان گود بیاییم و از مسئولینمان حمایت را مطالبه کنیم. منتظر مانده‌ایم که باشگاه در بحث مالی به بحران بخورد و این مسئله گریبان تیم را در زمین بازی بگیرد تا مورد هجوم فرگوسن‌های سکونشین قرار بگیرد؟ هواداران واقعی نساجی بهتر است مانند همیشه پا به عرصه بگذارند.

✍️ ساسان طالبی