تبریکا- ورزش آمل در طی این سال‌ها همواره در سراسر کشور با دو رشته شهرت یافته است؛ کشتی و والیبال. دو رشته‌ای که در حال حاضر هم برای این سرزمین افتخار می‌آفرینند. کشتی آمل که از گذشته با قاسم رضایی، حاجی‌پور، ارسلان و حسینی روزهای درخشانی داشته، این روزها هم حال و هوای خوشی دارد. گوش شکسته‌هایی امثال زارع و ساروی به همت مربیانی چون بختیار تقوی‌نیا و حسین‌زاده یک طلا و برنز فرنگی نوجوانان جهان و یک طلای جوانان آسیا را به چنگ آوردند.

در آن طرف والیبال آمل هم پس از عادل غلامی، قرا و علی شفیعی روی فرم مناسبی قرار دارد. آنها اکنون سه نماینده در تیم جوانان ایران و قهرمانی آسیا دارند؛ اسفندیار و طبری، به سرمربیگری بهروز عطایی.

به هرحال این سال‌ها کسب افتخار و عزت برای ایران در این دو رشته توسط آملی‌ها به نوعی تبدیل به عادت شده است. اما شاید به ذهن‌تان بزند که چرا این شهر به سان همسایگان خود در آن تصویری از یک استادیوم آکنده از تماشاچی و زمین سبز فوتبال دیده نمی‌شود. یک دلیل دارد؛ از تپش انداختن قلب فوتبال آمل، ورزشگاه شهید چمران و تبدیل آن به گورستان بیل‌های مکانیکی و بی‌توجهی مسئولین به وفور استعدادها.

به معیت همین بی‌تدبیری‌ها سالیان درازی است که بسیاری از جوانان این شهر به استان همجوار خود، تهران کوچ می‌کنند تا حداقل در آنجا بتوانند مسیر درستی از پیشرفت را پیش گیرند. فوتبال آمل دارای رزومه‌ی نسبتا مناسبی است که آغازگر این مسیر اسدالله توکلی است. پسر بامِرکلایی روند جالبی در فوتبال داشته است. از مجذوب کردن چشمان رحیم دست‌نشان به عنوان بازیکن تستی در تمرینات نساجی تا پا عوض کردن و به رقص آوردن خط دفاعی پرسپولیسِ پروین و گشودن دروازه عابدزاده بزرگ.

بعد از درخشش توکلی در لیگ برتر دیگر نگاه‌ها به فوتبال آمل عوض شده بود. پس از چند سال وقفه حامد شیری و حامد فلاح‌زاده به پیش آمدند. این دو زمان زیادی از لیگ را با سایپا سپری کردند. از صحنه‌های جذاب حامد شیری در لیگ، می‌توان از پنالتی‌های تمیز او به رحمتی و امثالهم نام برد. شاید برایتان جالب باشد که شیری می‌توانسته در فصل گذشته عنوان بهترین گل فصل را از آن خود کند. شوتی سهمگین از فاصله‌ای ۴۰ متری مقابل تراکتور و به لرزه در آوردن تیر دروازه‌ی فرزین گروسیان.

فوتبال آمل در این فصل به همراه شیری و فلاح‌زاده سرمست از حضور ۷ بازیکن در لیگ برتر است. از حمید دیوسالار شروع می‌کنیم. این فول‌بک ۲۸ ساله با راه آهن و صبا در لیگ به میدان رفته است. حمید پارسال در هفت تیر بابل توپ می‌زد و امسال در وطنی قائمشهر. جواد نکونام از داشتن دو دفاع چپ آملی بهره می‌برد؛ دیوسالار و علی شجاعی.

شجاعی بازیکن اصالتا آملی است که در تهران و تیم سایپا رشد کرده است. شجاعی و تیم ملی جوانان با سومی مشترک در آسیا ما را پس از سال‌ها عازم جام جهانی جوانان کردند. نکو او را در این فصل به لیورپولِ ایران آورده تا رقابت تنگاتنگی در منطقه چپ تیم با دیوسالار و عاشوری داشته باشد.

نفر سومی که در این لیست قرار می‌گیرد محمدامین رضایی است. او روزهای درخشانی در پایه‌های لیگ تهران داشته است؛ از حضور در نونهالان استقلال تا قهرمانی امیدهای تهران با پیکان. رضایی در فصل گذشته بخشی از آن تیم تاریخ‌ساز مازنی‌ها بود. یکی از دلایل درخشش روشنگر در چارچوب نساجی همین حضور محمدامین در کنار او بود. چون می‌گویند همیشه در پسِ یک گلر موفق، گلر دوم خوبی نهفته است.

نفر چهارم در این بین از روستای بوران و هم محله‌ای رضایی و شیری است. یک دفاع چپ رونده که از سانترهای خروشان و ترسناکی بهره می‌برد؛ ابوالفضل جلالی. ابوالفضل هم به علت فقدان تیم مناسب در شهر خود ابتدا راهی پدیده ساری و سپس سایپا می‌شود. جلالی با این انتقال رویایش را گم نکرد. رویایی که بسیاری از نوجوانان با ورود به این کلانشهر، غرق در حواشی شده و هدف خود را به کل از یاد می‌برند. نکته‌ای که او به خوبی دریافته بود و توانست با ثبات در ریتم بازی خود از نگاه رسانه‌ی تهران آنلاین به عنوان برترین دفاع چپ امیدهای تهران انتخاب شود و جایی در لیست تیم دایی پیدا کند.

نفر پنجم این فهرست اللهیار صیادمنش است. پسری که از همان بدو شروع فوتبالش در آرش آمل تا حضور در جام جهانی نوجوانان، همیشه سطح دیگری از فوتبال را به نمایش می‌گذاشت. او با پس زدن پیشنهادهای خارجی، سرانجام به جمع آبی‌های تهران پیوست. شروع بزرگی است، اما اللهیار باید با تمرکز روی عملکردی مطلوب، اسیر زرق و برق حضور در استقلال نشود.

به هر روی امیدواریم با درخشش این ۷ نفر، مسئولان این شهر ابتدا با تجدید نظر در ساختار هیئت فرتوت فوتبال آمل و بهبود زیرساخت ها و بازسازی ورزشگاه چمران، نگاه تازه‌ای به این رشته‌ی فراگیر و جذاب داشته باشند تا زین پس شاهد کوچ و رشد جرقه‌ای پسران فوتبال آمل نباشیم.

نویسنده: میلان کیاقاسمی